บทความตอนที่ 4: ทำไมบทความของผม ช่างกระทัดรัด???

สวัสดีครับ

    ผมได้แรงบันดาลใจจาก คัมภีร์ในอดีต อย่างของท่าน ขงจื่อ เช่น คัมภีร์หลุนอวี่ ซึ่งบ้านเราคนไทยรู้จักไหมน้อย แต่ละคำสอน มันสั้นๆ จนน่าตกใจ เช่น

      "สิ่งที่เราไม่ปรารถนา อย่ากระทำกับผู้อื่น"

    จบในตัว ถามว่า นักเขียนแบบผม ขยายความ ประโยคข้างต้นให้เป็น สัก 3-5 หน้าได้ไหม

   สบายมากครับ แต่ทำไมบล็อกนี้ยึดสไตล์นี้ ล่ะ แบบคัมภีร์หลุนอวี่

   นั่นเพราะอยากลองอะไรใหม่ๆ และ เป็นการให้ที่คนทั่วไป 95% เข้าถึงได้ เพราะในความคิดของผม คนทั่วไป ไม่ชอบอ่านหนังสือ บางคนอาจเป็นไมเกรน ปวดตา หรือ อะไรอย่างอื่น ที่พอเห็นตัวอักษรละลานตา จะเริ่ม มึนนนนนนน เป็นต้น

     ทีนี้พอมันสั้นๆ ใครก็อ่านได้ เผลอๆ ความตั้งใจในการเข้าถึงคนอ่านของผม จะสำเร็จก็คราวนี้ เพราะ คนส่วนมาก ที่เห็นยี่ห้อ คุณบอลล์ จะได้รู้อย่างหนึ่งว่า เออ บล็อกของคุณบอลล์ มีอยู่แห่งหนึ่งที่สั้น ไม่ยาวยืดดดดครับ

     เอ้ามาลองดูกัน ผมจะให้มันสั้นที่สุด เข้าใจง่ายๆ ดูสิว่าจะทำได้แค่ไหน

สวัสดีครับ
คุณบอลล์ :0)
ปล. ทำดี ทำได้ จงทำไป

 แต่สำหรับสิ่งเลวร้ายนั้น

      อิสลามมีกล่าวว่า   "..ถ้าเจ้าทำแล้วไม่ละอาย ก็จงทำไปเถิด..."
      ท่านขงจื่อมีกล่าวว่า "...เจ้าทำแล้วสบายใจอยู่ไหมล่ะ ถ้าสบายใจก็ทำไปเถิด"
       (น่าจะเป็นช่วงไว้ทุกข์ แต่กลับกินอาหารดี แต่งตัวสีฉูดฉาด เลยโดนท่านขงจื่อประชดเอาแรงๆ )